De berkenkielwants (Elasmostethus interstinctus) of berkenschildwants is een wants uit de familie kielwantsen (Acanthosomatidae). De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Carolus Linnaeus in 1758. De naam ‘berkenschildwants’ leverde veel verwarring op met de Elasmucha grisea, die berkenwants werd genoemd, terwijl ze ook nog tot dezelfde familie behoorden.

De elasmostethus cruciatus ( Elasmostethus cruciatus ) is een felgele bug met een rood "x" -patroon op de achterkant. Net als vergelijkbare insecten verspreidt het een vreselijke geur om ongewenste dinergasten af te schrikken die willen dat de elasmostethus cruciatus het hoofdgerecht is. Hij houdt van bosrijke gebieden waar elzen groeien.

Elasmostethus nubilus gedijt in gematigde klimaten, versierd met een gevlekt patroon dat het camoufleert tussen de bladeren waar het leeft. Als een bedreven herbivoor feest dit boomkruindier voornamelijk op bladeren, genietend van de nieuwe groei om zijn ontwikkeling van nimf tot volwassenheid te voeden. Opmerkelijk koestert dit wezen zijn jongen, een ongewoon gedrag dat het ziet als bewaker van zijn eieren, in tegenstelling tot de meer solitaire gewoonten die gezien worden in zijn orde.

De elasmucha lateralis ( Elasmucha lateralis ) heeft een plat lichaam met roodbruine patronen en kleine streepjes langs de achterkant. Anders dan de meeste insecten, blijven de vrouwtjes wanneer ze hun eieren leggen, om de jonge nimfen te bewaken zodra ze uitkomen. Deze insecten worden vaak aangetroffen in bossen en voeden zich met berken en andere planten.

De kleur van de gewone kielwants varieert van grijsgeel tot roodbruin, met een zwart-wit connexivum (aan de zijkant zichtbare deel achterlijf). Het lichaam is bezaaid met zwarte putjes (gepuncteerd). Het heeft een zwarte vlek op de basis van het scutellum (schildje), dat overgaat in een bleke punt. De poten zijn vaak groenachtig en de antennes zijn licht, maar worden naar het uiteinde toe steeds donkerder. De lengte is 7-9 mm. De nimfen hebben een groen achterlijf, terwijl de kop en het halsschild zwarte lengtestrepen hebben. De gewone kielwants is makkelijk te verwarren met de veenkielwants (Elasmucha fieberi). De veenkielwants heeft echter meer en duidelijkere zwarte putjes, is meestal donkerder en heeft een duidelijk haakje of doorntje aan de zijkant van het halsschild vlak bij de kop.

De redelijk grote wants kan 17 mm lang worden. Hij heeft een groene basiskleur met zwarte putjes en heeft rode tot roodbruine banen van de punten van het halsschild, langs het scutellum op de vleugels, tot onder het vliezige deel van de vleugels. De hoeveelheid rood is variabel. De ogen zijn rood gekleurd en van de antennen is het eerste lid groen en de rest donker. Het dier lijkt op de jeneverbeskielwants (Cyphostethus tristriatus), maar verschilt daarvan door de kortere en stompere kop. Bovendien is de jeneverbeskielwants kleiner en iets meer gekleurd. Hij lijkt ook op de berkenkielwants, berkenschildwants (Elasmostethus interstinctus), maar die is veel kleiner (1 cm) en de zijpunten van het halsschild zijn minder puntig en niet rood maar zwart van kleur.

Versierd met een opvallend mozaïek van groen en bruin over zijn schildachtige rug, is sastragala esakii een meester in camouflage tussen het bladgroen. Een entomologisch raadsel, deze soort ondergaat een dramatische transformatie vanaf zijn nimfenstadium, met levendige rode vlekken die geleidelijk vervagen naarmate hij volwassen wordt. Zijn dieet weerspiegelt een intieme relatie met planten, voedt zich voornamelijk met de zaden en sappen van zijn gastflora.

De jeneverbeskielwants is een groen gekleurde wants met een karakteristieke, gebogen roze-rode band, die over de dekschilden loopt. Ook de poten zijn groen. Lengte ongeveer 9-11 mm.