De ixodes holocyclus ( Ixodes holocyclus ) produceert neurotoxines die, zoals de naam al doet vermoeden, de gastheer verlammen. Vrouwtjes zijn het meest actief, omdat ze 6 tot 30 dagen kunnen eten totdat ze voldoende opgezwollen zijn om hun jongen te ondersteunen. Mannetjes gebruiken meestal een gastheer om een vrouwelijke ixodes holocyclus . Na het impregneren van het vrouwtje sterft het mannetje over het algemeen. Het vrouwtje kan tot 3000 eieren leggen.

De teek vervelt driemaal en moet voor iedere vervelling een bloedmaaltijd gebruiken, die meestal van drie verschillende gastheren zal komen. De kans dat een enkele tekenlarve zijn ontwikkeling afmaakt is dan ook niet zo groot; het vrouwtje compenseert voor deze kleine kans door duizenden eitjes te leggen.

Behorend tot de familie Ixodidae, wordt de westelijke zwartbenige teek beschouwd als een langzaam voedende harde teek die een vergulde kogelvrij vest heeft. Het wordt voornamelijk gevonden in de westelijke regio van de Verenigde Staten, met name in het noorden van Californië en in het westen van Canada. Een volwassen mannetje is ongeveer 2,54 mm groot, ovaal van vorm en bruinzwart van kleur. Vanwege de aanwezigheid van een scutum aan de dorsale zijde van de man, kunnen ze niet in grote hoeveelheden eten. Daarom kunnen mannetjes van deze soort niet volgezogen raken. Een onvolwassen volwassen vrouwtje is ongeveer 3,18 mm groot, heeft een bruinzwarte plaat op de voorste rug, een oranje achterlijf en naar voren uitstekende monddelen die voeding mogelijk maken. Tijdens het voeden kan het volwassen vrouwtje zich ophopen en uitzetten tot 9,5 mm of langer.

De volwassen taigateek geeft de voorkeur aan koude, gematigde regio's van zijn leefgebied en leidt een parasitaire levensstijl. De complexe levenscyclus omvat meerdere stadia, elk gericht op zoogdieren als gastheer, variërend van kleine knaagdieren tot grotere herkauwers en zelfs mensen, waarbij het mogelijk ziekteverwekkers zoals het teken-encefalitisvirus kan overdragen. Jonge stadia gebruiken vaak kleinere gastheren, terwijl volwassenen zich ambitieus kunnen richten op grotere dieren om hun voortplantingscyclus te vergemakkelijken.

Teken zijn tijdelijke ectoparasieten op de oppervlakken van gewervelde lichamen en zijn ook mediums voor zoönosen. Wanneer ze dieren bijten, injecteerden ze ook speeksel met verdovende effecten, wat de gastheer misleidde om de schade die ze aanricht te negeren. Naarmate de tijdsspanne van de beet toeneemt, neemt ook de kans op het oplopen van ziekten toe.

De huid van amblyomma cajennense is een uniek natuurwonder, in staat om meerdere malen uit te zetten om een bloedmaaltijd van zijn gastheer te bevatten. Zowel behendige nimfen als ijverige volwassenen zijn afhankelijk van verschillende zoogdieren voor voeding, maar tonen een duidelijke voorkeur voor paarden tijdens hun volwassen fase. Deze voedingsspecificiteit is essentieel voor het voltooien van hun complexe levenscyclus.

Amblyomma americanum is een teek uit de familie van de schildteken (Ixodidae). Hij wordt ook de Lone Star-teek genoemd.

Haemaphysalis longicornis , de Aziatische langhoornige teek, langhoornige teek, struiktik, Aziatische teek of veetik, is een parasitaire spinachtige die behoort tot de tekenfamilie Ixodidae. De Aziatische langhoornige teek is een bekende plaag voor vee, vooral in Nieuw-Zeeland, en kan een ziekte genaamd theileriose overbrengen op vee, maar niet op mensen. De teek is echter in verband gebracht met verschillende andere door teken overgedragen ziekten bij mensen. Een niet-gevoed vrouwtje is doorgaans 2,0-2,6 mm lang en 1,5-1,8 mm breed, en wordt 9,8 mm lang en 8,2 mm breed met stuwing. Het onderscheiden van een exemplaar van andere leden van het geslacht Haemaphysalis vereist microscopisch onderzoek van kleine fysieke kenmerken.