Verborgen in de natuurlijke hoeken van kalkstenen grotten, gedijt loxosceles yucatana in omgevingen die haar subtiliteit weerspiegelen. Het maakt vakkundig kleine, onregelmatige webben, voornamelijk als toevluchtsoord in plaats van prooi te vangen. In plaats daarvan omarmt het een roofzuchtige levensstijl, vertrouwend op gif krachtig genoeg om zijn prooien te immobiliseren, die voornamelijk bestaan uit kleine insecten. Deze wezens vertonen een duidelijke vioolvormige markering op hun dorsale thorax, als waarschuwing voor de voorzichtigen. Gedurende zijn leven blijft loxosceles yucatana teruggetrokken, zich voornamelijk wagen onder de sluier van duisternis.

Loxosceles deserta is een veerkrachtige spin die is aangepast aan droge omgevingen. Deze soort maakt gebruik van een unieke jachtstrategie, waarbij ze meer vertrouwt op stealth en camouflage dan op het bouwen van een web om prooien te vangen. De jongen zijn bleker en krijgen diepere kleuren naarmate ze ouder worden. Hun dieet bestaat voornamelijk uit insecten, die ze immobiliseren met gespecialiseerd gif, dat een cocktail van enzymen en eiwitten bevat die het zachte weefsel van hun slachtoffers voorverteren voordat ze het inslikken.

Loxosceles rufescens is een spin uit de familie vioolspinnen (Sicariidae).

De vioolspin is lichtbruin van kleur en wordt ongeveer 1,5 centimeter lang. De naam is te danken aan de donkere, viool-achtige vlek op het rugschild. De spin is berucht in de Verenigde Staten, waar de spin voorkomt. Het gif kan soms necrotische wonden veroorzaken, waarbij weefsel rond de beet afsterft. Net als de in Nederland en België voorkomende huisspin schuwt de vioolspin de mens niet: de spin komt in de gebieden waar zij voorkomt vaak voor in huizen en hoewel niet agressief, kan zij bijten als zij in het nauw komt.

Het dier behoort tot het geslacht Loxosceles. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1849 door Nicolet.