Het dier behoort tot het geslacht Zealaranea. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1842 door Charles Athanase Walckenaer.

Het dier behoort tot het geslacht Acacesia. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1847 door Nicholas Marcellus Hentz.

Het dier behoort tot het geslacht Isoxya. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1859 door Tord Tamerlan Teodor Thorell.

De platte wielwebspin (Nuctenea umbratica) is een spinnensoort uit de familie wielwebspinnen.

Binnen zijn met zijde geweven domein vertoont plebs bradleyi een opmerkelijke vaardigheid in het bouwen van complexe, wielvormige webben die bij dageraad glinsteren van de dauw, waarbij het meesterschap van spannings- en ruimtebeheersing wordt tentoongesteld. Als nocturnale architect herbouwt het zijn val elke nacht nauwgezet, vertrouwend op trillende signalen om prooien te lokaliseren die verstrikt zijn in zijn ingewikkelde patronen. Gedurende de dag trekt het zich terug naar nabijgelegen vegetatie, vertrouwend op zijn onopvallende kleuring om detectie door roofdieren te vermijden.

Met een unieke affiniteit voor het maken van ingewikkelde webben, vertoont plebs eburnus opmerkelijke precisie als het zijn zijden val weeft, een bewijs van zijn technische vaardigheden. Versierd met lokstructuren zijn deze webben meesterwerken van bedrog die zijn ontworpen om potentiële roofdieren af te schrikken. Plebs eburnus gedijt het beste in warme klimaten en verandert zijn jachtstrategieën naarmate het ouder wordt, door eerst een meer directe jager te zijn voordat het in zijn latere leven volledig gebruikmaakt van zijn web.

De rietkruisspin(Larinioides cornutus) zit vaak goed verstopt. Vooral overdag verbergt hij zich tussen de struiken of het gras. In de nacht blijft hij op het web. Wil je deze spin toch vinden, zoek dan dichtbij het water of in vochtige gebieden. Zoals bij veel spinnen gewoon is, gaan mannetjes vaak dood na het paren, onder andere omdat ze worden opgegeten door de vrouwtjes.

Primair wonend in de buurt van waterlichamen, larinioides suspicax toont een opmerkelijke aanpassing doordat het zijn ingenieus patroonvormig wielweb verankert aan brugconstructies of vegetatie om prooi te vangen. Met een dieet dat voornamelijk bestaat uit vliegende waterinsecten, gebruiken deze vaardige roofdieren hun uitzonderlijke nachtzicht om hun jachtvoordeel te vergroten tijdens de schemering. Naarmate ze ouder worden, verschuiven hun dieetvoorkeuren, wat een fascinerende dieetplasticiteit laat zien die hun overleving in een competitieve ecologische niche garandeert.