De melanolestes picipes ( Melanolestes picipes ) is een zwarte soort "sluipmoordenaar" die zijn snavel gebruikt om vloeistoffen uit zijn prooi te zuigen, die uit andere insecten bestaat. Het is ook bekend dat het mensen een pijnlijke beet bezorgt, maar het zuigt geen bloed en brengt geen ziekten over. Het wordt meestal gevonden onder stenen of schors. De mannetjes hebben vleugels terwijl de vrouwtjes niet vliegen.

Zelus longipes is een huurmoordenaar (Reduviidae) die lid is van de onderfamilie harpactorinae. Het distributiegebied omvat zuidelijk Noord-Amerika, Midden-Amerika en Zuid-Amerika (behalve Chili), vooral in agro-ecosystemen in Brazilië. Z. longipes wordt beschouwd als een potentieel biocontrolemiddel, omdat het de voorkeur geeft aan rupsen van Spodoptera frugiperda, een mot die een plaag is in maïsvelden. De soort is een generalistisch roofdier dat vaak wordt gebruikt om beeldvleugelvliegen te bestrijden (Diptera: Ulidiidae), die schade toebrengen aan de opbrengst van suikermaïs in Florida. Z. longipes geeft de voorkeur aan kleinere rupsen, waarschijnlijk omdat er minder kans op letsel is bij het onderwerpen van kleinere prooien.

Zelus renardii , de bladhopper-huurmoordenaar, is een roofzuchtig insect dat voorkomt in de stam Harpactorini. Z. renardii is dagelijks actief op zowel wilde als gecultiveerde planten en heeft zich verspreid van zijn oorspronkelijke habitats in het westen van Noord- en Midden-Amerika naar drie andere biogeografische regio's over de hele wereld. Z. renardii wordt beschouwd als een zustersoort van Z. cervicalis, omdat ze twee unieke kenmerken gemeen hebben: de laterale randen van de dorsale phallothecale skleriet zijn teruggebogen en het mediale proces is apicaal sterk verslaafd.

Zelus luridus , ook bekend als de Pale Green Assassin Bug, is een soort huurmoordenaar die inheems is in Noord-Amerika. Het is de meest voorkomende Zelus-soort in het oosten van de Verenigde Staten. De grootte varieert van twaalf en een half tot achttien millimeter lang. Volwassen vrouwtjes zijn gemiddeld zestien millimeter lang, terwijl mannetjes veertien millimeter lang zijn. Hoewel de basiskleur bleekgroen is, kunnen markeringen op de rug variëren van donkerbruin of rood tot heldergeel. Nimfen zijn over het algemeen meer groen, vleugelloos en met smallere lichamen dan volwassenen. Het meest betrouwbare kenmerk om deze soort van anderen te onderscheiden, is het paar stekels op de achterste hoeken van het halsschild. Deze stekels zijn lang bij de lichtere individuen en korter bij degenen die donkerder zijn. Het kan ook worden onderscheiden door donkere banden op de distale uiteinden van de dijbenen, maar deze zijn vaak te licht om gemakkelijk te kunnen worden gezien. De eiermassa's, die van eind juni tot augustus worden gelegd, zijn kegelvormig met een platte bovenkant. Ze worden in groepen van twintig tot vijftig op bladeren gelegd en bij elkaar gehouden met een kleverig, bruinachtig materiaal. Hun beet is buitengewoon pijnlijk. Net als veel andere huurmoordenaars jaagt Zelus luridus op andere insecten. Hij wacht vaak op bladeren om passerende insecten in een hinderlaag te lokken, maar af en toe jaagt hij ook actief. Hiervoor maakt het gebruik van vangplaten, een algemene predatatiestrategie voor soorten binnen het geslacht Zelus. Het kleverige materiaal wordt geproduceerd door een klier op het been. Deze klier ontwikkelt zich in het tweede stadium. Tijdens het eerste stadium gebruiken de nimfen afscheidingen die door het vrouwtje over de eierpartij worden afgezet als de bron van hun kleverige materiaal.

Zelus tetracanthus , de vierspoorde huurmoordenaar, is een soort huurmoordenaar in de familie Reduviidae. Het wordt gevonden in de Caribische Zee, Midden-Amerika, Noord-Amerika en Zuid-Amerika.

Zelus cervicalis is een soort huurmoordenaar in de familie Reduviidae. Het wordt gevonden in Midden-Amerika, Noord-Amerika en Zuid-Amerika.

De pselliopus barberi ( Pselliopus barberi ) kan worden beschouwd als de tijger van de insectenwereld. Dit hangt samen met hun grimmige oranje kleur en de zwarte lijnen langs de zijkanten. Deze "tijgerachtige" associatie wordt alleen versterkt als je bedenkt dat het andere bugs opeet. In de winter rust dit insect tot zijn volgende jacht onder rottend hout.